148 juli/augustus 2012 foto: Raymond de Vries Lang werd korter werken als een teken van vooruitgang gezien. Dat was de tijd dat werken gezondheidsbedreigend was. Het industriële tijdperk dat in de wereld als geheel nog dominant is. Het was een offer, dat we ons moesten getroosten. De Arbowet en al haar dienaren hebben aan die oriëntatie hun bestaan te danken. De redengeving ervoor is allerminst verdwenen. Arbeid zou net als een pakje sigaretten van een waarschuwing moeten worden voorzien. Het kan dodelijk zijn en het is schadelijk voor de omgeving. Mijn vader werkte in een tijdelijke functie op een lakkerij-afdeling van Philips. Jaren later, toen hij veilig en wel een kantoorfunctie vervulde, kreeg hij longkanker. Hij rookte niet. Een oorzakelijk verband is niet bewezen, maar een ongemakkelijk gevoel bleef. Arbeid adelt, houdt van de straat, geeft structuur en zin aan ons bestaan en verschaft sociale status. Arbeid vitaliseert, schept sociale verbanden en creëert intimiteit. Maar het is een merkwaardig medicijn dat een bijsluiter behoeft. Arbeid en een baan worden gemakkelijk verward. Werk is – wil ik hier afspreken – betaalde arbeid. Dat neem ik als uitgangspunt. De filosofe -Hannah Arendt maakte eens een treffend onderscheid tussen labour en work. Tussen