Muziekbespreking. Ton Maas | 23 november/december 1998 issue Dit stukje is eigenlijk alleen bedoeld voor diegenen die nog nooit iets hebben gehoord van de Tunesische ud-speler, Anouar Brahem. Voor bekeerlingen zou een simpele aankondiging volstaan, want ik kan me niet voorstellen dat dit selecte kerkgenootschap enig ledenverlies kent. Brahem, die zich begin jaren negentig vestigde als virtuoze representant van een nieuwe generatie Arabische instrumentalisten en al meteen bruggen sloeg tussen Noord?Afrika en Turkije, blijkt telkens weer verder om zich heen te kijken. Thimar (ECM/Polygram) bevat de neerslag van zijn meest recente grensverkenningen, ditmaal in gezelschap van twee Engelse jazzmuzikanten van formaat: contrabassist Dave Holland en rietblazer John Surman. Al meteen wordt duidelijk, dat Brahem de voorgrond niet nodig heeft om te excelleren, want het zijn Holland en Surman die samen de toon zetten voor deze muzikale adventure holiday. Met een minimum aan middelen wordt een maximum aan lyriek en betovering tot stand gebracht. Hoewel de contrabas, de sopraansaxofoon en de basklarinet uit volstrekt andere werelden stammen dan de Arabische luit van Brahem, laat dit album horen dat ze voor elkaar zijn geschapen. Sommige recensenten waarschuwen, dat dit jazz is en geen wereldmuziek - het blijft een gruwel, die term -