Het elimineren van ons ritmegevoel is de volgende stap in onze evolutie Bram Vermeulen | 37 maart/april 2001 issue Je kan de mensheid in twee delen opsplitsen. Mogelijkheden genoeg: man-vrouw, dat vrouwen aliens zijn, daar ben ik al langer achter, maar dat is een ander verhaal. Neger- niet-neger kan, vleeseter-vegetariër, décafé-drinker-koffiedrinker. Sinds kort weet ik niet meer wie van de laatste twee gezonder is. Maar ook dat is een ander verhaal. Mijn tweedeling is deze: mensen mét en mensen zonder ritmegevoel. Wilt u geloven, dat ik mijn halve leven heb gedacht dat iedereen ritmegevoel had? De één weliswaar wat minder dan de ander, maar toch. Ik dacht dat het een menselijk gegeven was. En dat is ook zo, de natuur kent geen regelmatig ritme, of wij moeten eerst een druppende kraan aanleggen. Net zoals de rechte lijn, komt regelmaat niet in de natuur voor. Leuk is ritmegevoel niet. Ik kan niet slapen als ik een klok hoor. Ik hoor voortdurend een vierkwartsmaat; tik, tak, tak, tak. Dat soms overgaat in een walsje: Tik, tak, tak, tik, tak, tak. Met het nare bijeffect dat ik altijd met mijn voet de maat meetik. Ik doe dus geen oog dicht. Om precies dezelfde