Wat mensen in de armste landen nodig hebben, is niet ontwikkelingshulp, maar nieuwe steden met goede regels, opgesteld door rijke landen. Paul Romer | 128 juli/augustus 2010 Vorig jaar werd op de eerste dag van TED Global, een conferentie in Oxford, een onaangekondigde gast ten tonele gevoerd: de toenmalige Britse premier Gordon Brown. Hij begon zijn presentatie met een foto van een gier, die de wacht houdt bij een hongerend Soedanees meisje. Dankzij internet, zo zei Brown, gaan zulke schokkende beelden snel de wereld rond, waardoor een mondiale gemeenschap van hulpgevers ontstaat. Browns toespraak eindigde met een oproep: rijke landen, geef meer hulp voor armoedebestrijding. Wanneer het gaat om een ramp — zoals eerder dit jaar bij de aardbeving in Haïti — heeft Brown gelijk. Uit moreel oogpunt is noodhulp een noodzaak. Zelfs kleine bedragen kunnen levens redden. Maar we moeten ook onthouden dat noodhulp slechts palliatieve zorg is; ze pakt het onderliggende probleem niet aan. Zoals leiders als de Rwandese president Paul Kagame hebben opgemerkt, kan hulp de problematiek zelfs verergeren wanneer ze ondermijnend werkt op het zelfvertrouwen, de vernieuwingsdrang en de ambities die de arme landen uiteindelijk helpen groeien. Twee dagen later begon ik mijn eigen TED-voordracht met