Stevig wandelen blijkt heilzamer dan een antidepressivum. David Servan-Schreiber | 128 juli/augustus 2010 De 28-jarige student Xaviera was bezig aan haar tweede mastersopleiding. Ze woonde alleen, ging vrijwel nooit uit en klaagde dat ze nooit de ware Jakob zou vinden. Haar leven voelde leeg; ze had de hoop opgegeven dat er ooit nog iets zou veranderen. Haar enige genoegen was roken — drie pakjes per dag. Ze was al twee jaar depressief; therapie leek haar niets, evenmin als medicatie. Toch nam ze op voorstel van haar arts de uitdaging aan om deel te nemen aan een onderzoek naar de invloed van joggen op de geestesgesteldheid. Drie keer per week zou ze twintig tot dertig minuten gaan joggen, alleen of in een groep. Toen ze kennismaakte met haar instructeur vroeg Xaviera zich af hoe hij in hemelsnaam aan haar — iemand die drie pakjes per dag rookte, sinds haar veertiende niet meer aan sport had gedaan en tien kilo te zwaar was — een bruikbare kandidaat voor zijn studie kon hebben. Ze luisterde niettemin naar zijn advies: in het begin kleine stapjes nemen zonder de knieên hoog op te tillen; niet hardlopen, maar een lichte joggingpas aanhouden; iets voorover hellen; en