In het wild gevangen vis bevat de meest milieuvriendelijke eiwitten die je kunt eten.  Het kweken van vis kost minder water dan het houden van kippen, varkens en rundvee, en het eiwit van vissen laat van alle dierlijke eiwitten een van de kleinste koolstofvoetafdrukken achter. Maar hoe milieuvriendelijk ze ook is, de visvangst is sinds 1988 met 18% gedaald en zal de komende jaren nog verder dalen. Niet alleen overbevissing speelt een rol, maar ook verspillende vangstmethoden en de teloorgang van leefgebieden. Jackie Savitz, een marine bioloog en vicevoorzitter van de organisatie US Oceans (die weer deel uitmaakt van Oceana, een internationale organisatie ter bescherming van de oceanen) heeft samen met collega’s een driestappenplan ontwikkeld, met als doel de vissenpopulatie terug te brengen naar een hoger niveau dan de ‘piek’ van 1988. Visvangst beperken De eerste stap is om de hoeveelheid vis die een visser kan binnenhalen te beperken. Dat klinkt nogal basaal,  maar het is een wezenlijk onderdeel van het herstelplan. Om ervoor te zorgen dat er in de toekomst nog vis is, moeten we nu een hoeveelheid vis in de oceaan laten zitten. De volgende stap is beperking van de bijvangst (alle vis die per ongeluk wordt gevangen