Marjan Terpstra | 133 januari /februari 2011 Lori Barra   Van Isabel Allende verscheen onlangs Het eiland onder de zee (Wereldbibliotheek), dat het verhaal vertelt van Zarité, een slavin die in de achttiende eeuw op Haïti woont en tijdens de slavenopstanden met haar meester en twee kinderen vlucht naar Amerika. Ode sprak met de gevierde Chileense schrijfster. Wat ziet u als de kracht van literatuur? ‘Literatuur verbindt. Als ik De vliegeraar lees en ontdek hoe een moslimgezin in Afghanistan leeft, besef ik dat we allemaal hetzelfde zijn. Je kunt van alles lezen over de gruweldaden ergens op de wereld, maar wanneer iemand een persoonlijk verhaal vertelt, voel je pas echt wat er gebeurt. Soms ontstaat er door een boek een collectieve beweging en kan dat een beslissende invloed hebben. De publicatie van De negerhut van oom Tom had in de Verenigde Staten een beslissende invloed op de abolitionistische beweging die al bestond.’ U woont al ruim twintig jaar in Amerika. Toch schrijft u in het Spaans. Waarom? ‘Ik vind het belangrijk om het Spaans te behouden en te verrijken. Als ik mijn -teksten overlees, realiseer ik me soms ineens dat wat er staat onmogelijk zou zijn in het Engels –