Maastricht, 28 oktober 2022 Betreft: een brief als helpende hand Beste Brian, ‘Kies een originele invalshoek!’, zei je toen we een maandje terug afspraken dat ik behalve mijn vaste column ook een artikel zou wijden aan het thema van deze editie van The Optimist. Ik had toen net het boekje Unverfügbarkeit (Onbeschikbaarheid) van de Duitse socioloog Hartmut Rosa gelezen en speelde met de gedachte aan een essay over de verrassende manieren waarop het onbeschikbare zich in het leven kan voordoen als helpende hand. ‘Help me even!’, hoor ik je in gedachten roepen na deze cryptische opening. Rosa heeft het over zaken als liefde, creativiteit en ontroering die je niet kunt plannen. Terwijl we er tegenwoordig alles aan lijken te doen om ze wél planbaar te maken. Sterker: op zijn laatst sinds de wetenschappelijke revolutie in de zeventiende eeuw is de ontwikkeling van de westerse maatschappijen gericht op het controleerbaar maken van het leven in al zijn facetten. Toch weet ieder mens (‘ieder’ is misschien wat optimistisch) dat je liefde, ontroering en een goed idee niet kunt afdwingen en dat ze in essentie ‘onbeschikbaar’ zijn (de exacte nuance van het Duitse unverfügbar is niet helemaal scherp te vertalen). Ook al beloven