Een van de essenties van effectieve leiders is dat zij onzekerheden wegnemen door vanuit een visie duidelijke keuzes te maken. Welnu, klimaatdiscussies zijn omgeven van onzekerheden. Die onzekerheden zijn goeddeels het resultaat van een gebrek aan kennis, bijvoorbeeld over de effecten van technologische klimaatinterventies, de toekomstige energiebehoefte en de temperatuurstijging als gevolg van wereldwijde emissies. Uit onderzoek waarover vorige week in het gezaghebbende wetenschappelijke blad Nature werd gerapporteerd, bleek echter dat het niet technologische, maatschappelijke of wetenschappelijke onzekerheid is die de meeste invloed op het beperken van de mondiale temperatuurstijging heeft, maar politieke onzekerheid. Met andere woorden: het gebrek aan politiek leiderschap is het belangrijkste knelpunt in het bestrijden van klimaatverandering. Hoe groot die politieke onzekerheid is, bleek onlangs weer eens uit de uitkomsten van de VN-klimaattop in Doha. Hoewel Staatsecretaris Mansveld zich na de klimaatconferentie een tevreden bewindsvrouwe waande, zijn de uitkomsten door diverse partijen als ‘Qatarstrofaal’ betiteld en werd een stuitend gebrek aan politiek leiderschap geconstateerd. Het verlengen van de afspraken die in het kader van het Kyoto-protocol zijn gemaakt, biedt te weinig soelaas: doordat grootmachten de dans ontspringen, heeft ‘Kyoto’ betrekking op slechts zo’n 15 procent van de wereldwijde emissies. En laten we eerlijk zijn: in 2012