150 oktober 2012 Bij een zittend beroep moet je aan de fitness, bij hoofdarbeid aan de poëzie.   I read poets, living and dead, who teach me tenacity, faith and pride – Adam Zagajewski   In buitenaardse intelligentie  ben ik nooit zo geïnteresseerd geweest, omdat ik aardse intelligentie al wonderlijk genoeg vind. Nergens treft me die intelligentie meer dan in poëzie. Door enkele regels weet je wat het is om te bestaan. En dat je niet alleen bent. Vooral dat. Ik lees poëzie als tegengif, als antistof voor het prozaïsch bestaan. Ik heb jaren – tegen een ruime vergoeding, dat wel – moeten vertoeven onder managers. Mijn overgrootvader liep nog stoflongen op in de mijnen, maar ik had ongemerkt de vervuilde taalresten van de managementwereld in mij opgeslagen. De emissies waren niet mis. Ik sprak over competitive advantage, substitueerde budgetlijnen en trok voortdurend conclusies, ook als niemand daarom vroeg. Maar ik hield het in de hand met poëzie. Daar gebruikt de taal haar hoofd en hart. Daar hervind je de weg naar het natuurlijk taalgebruik. Zoals je bij een zittend beroep aan fitness moet doen, zo moet je voor hoofdarbeid aan de poëzie. Taal heeft spankracht nodig en een eigen