Geïnspireerd door de bloemlezing Radicale vriendschap, poëzie en activisme, houdt filosoof Govert Derix een pleidooi voor poëtische politiek. Hij ziet het gebeuren: de leiders van de politieke partijen die hun voornemens verwoorden in een gedicht. ‘Daarna voordracht, stilte, debat.’ DOOR: GOVERT DERIX Alle poëzie is politiek: die boodschap snoof ik onlangs op uit de publicatie Radicale vriendschap, poëzie en activisme van de kersverse uitgeverij Kwakman & Smet. Heerlijk. Alleen al die frase (met enige vrijheid ontleend aan Komrij en Szymborska) is poëzie in optima forma. Poëzie is altijd politiek. Kauw erop, laat het bezinken, neem het in je achterhoofd mee tijdens een rondje hardlopen, schreeuw het vanaf een heuveltop, aanschouw de woorden in diepe meditatie, schrijf ze woord voor woord op en vraag je af of het je eigen woorden hadden kunnen zijn. Alle poëzie is politiek. Hoezo eigenlijk? Eerst iets over Radicale vriendschap. Dit is een prachtig manifest voor een poëzie die niet langer verdrinkt in navelstaren (het alweer lange tijd belegen l’art pour l’art), maar die iets víndt van onze werkelijkheid, onze sociale onrechtvaardigheid, onze natuurvernietiging, onze zich in een ratrace vergalopperende wereld. Neem alleen al deze versregels: Het geschroeide vlees van hout, glad gezaagd, bedriegt: het rukken