Lees even de bijsluiter voordat je je overgeeft aan passie. Harry Starren | 149 september 2012 Passie betekent lijden, ook. De passie van Christus, de lijdensweg in stadia, herinner ik mij van de katholieke scholen die ik doorliep. De middelbare school was een school met paters die bij tijd en wijle de passie preekten. Ik (57, op een haar na) kijk er met genoegen op terug. Ik zeg dat voor de zekerheid. De passie is terug van eigenlijk nooit weggeweest en weet opnieuw van geen wijken. Ons wordt voorgehouden het werkend leven als een kunstwerk te zien en niet op een uurtje meer of minder te kijken. Daar zit ’m de truc. Wie bevlogen is, beschouwt werken als een voorrecht, als een hobby bovendien. Arbeid is ongemerkt, behalve een productiefactor, nu ook een consumptiegoed geworden. Het adagium is: ik werk, dus ik besta. Het maakt me argwanend. Werd eerder het werkvolk door managers tot werken aangezet (zij volgden daartoe motivatietrainingen die zelf weer motiverend werkten op de managers die de training volgden), nu wordt een diepere laag gezocht. Als het slaagt, zou het werken vanzelf gaan, het zou tot intrinsieke motivatie leiden. En dat doet het wonderwel. Zelf ben ik