Gesprek met Chico Whitaker, winnaar Alternatieve Nobelprijs. Marco Visscher | 93 januari/februari 2007 Er hing spanning in de lucht. Morgen zou het derde Wereld Sociaal Forum (WSF) worden gehouden en het universiteitsgebouw van Porte Alegre bereidde zich voor op een stormloop van wel 100 duizend bezoekers, allen overtuigd dat een andere wereld mogelijk is. Het was februari 2003, een Amerikaanse invasie in Irak kon ieder moment beginnen en de bijeenkomst van andersglobalisten had meer media-aandacht dan ooit tevoren. Hier zou de internationale editie van Ode worden gelanceerd. Achter deze deur, wisten we, werd hevig vergaderd over de laatste dringende zaken. Al urenlang. Het WSF is een open platform, waarin diverse organisaties zitting hebben die consensus moeten bereiken over alle beslissingen. Vandaar die lange uren. Af en toe ging de deur geruisloos open. Je kon de vermoeidheid van de gezichten van deze vergadertijgers lezen, evenals het verlangen om de benen te strekken en om eindelijk verlost te zijn van het gedoe dat zo vaak komt kijken bij de beste ideeën. Je zag ze denken: als ik dít had geweten... Toen zwaaide de deur weer open. Een grijsharige man stapte naar buiten, blies even uit – en daarna klaarde zijn gezicht meteen