Over verbinding

The Optimist 27 apr 2018 Samenleving

Technologie levert een paradox op. Aan de ene kant worden we steeds autonomer in ons bestaan dankzij innovaties en creëren we zo eigen koninkrijkjes waarin we ons veilig wanen en sterker voelen. Kijk bijvoorbeeld naar onze online mondigheid om bedrijven aan te spreken op onrecht of ongemak. Luchtvaartmaatschappijen wapenen zich hiertegen met complete ‘smart helpdesks’ die alle commentaren op sociale media in de gaten houden om klanten tevreden te kunnen stellen. Of denk aan jeugdige smartphonegebruikers die zich uren per dag afsluiten voor hun omgeving door geobsedeerd naar een schermpje te staren, maar tegelijkertijd chatten met een vriendje aan de andere kant van de wereld. En wat te denken van onze individuele mobiliteit die de afgelopen decennia zo is toegenomen, dat afstand nog maar een ondergeschikt obstakel lijkt te zijn; er bestaan plannen om per raket van Londen naar New York te vliegen in slechts 29 minuten.

Dit zijn op het eerste gezicht gematigd positieve ontwikkelingen. Waar de andere kant van de paradox meer optimisme brengt, is in de toenemende verbinding waartoe diezelfde techniek ons in staat stelt. In de medische wereld helpen chirurgen elkaar om op afstand te opereren, al dan niet met behulp van een robot voor het precisiewerk. Advocaten kunnen hun routineklussen dankzij nieuwe software in een mum van tijd afwikkelen en houden op die manier meer tijd over om empathie te tonen voor de cliënt. Communicatietechnologie brengt mensen, die vroeger amper contact konden hebben, nu met woord en beeld bij elkaar, terwijl en passant taalbarrières worden geslecht door een online vertaalapplicatie.

Over de nieuwe verbindingen die de moderne, digitale wereld ons brengt gaat dit thema, zonder de analoge wereld af te willen schrijven. Integendeel, retro is zelfs hip. En hoe mooi de technologische ontwikkelingen ook mogen zijn, een arm van een robot om uw schouder voelt – voorlopig – toch anders aan dan een warme, analoge knuffel.