Ouderdom wordt gezien als een groot probleem. De maatschappij draagt de zware financiële lasten voor de verzorging van steeds meer bejaarden, die in eenzaamheid wegkwijnen – althans, als ze nog niet waren geveld door onvermijdelijke kwaaltjes en ziekten. Neem kanker, sinds een paar jaar de belangrijkste doodsoorzaak in Nederland. Die ziekte slaat om zich heen en onze levenskwaliteit holt intussen achteruit. Is al dat pessimisme gerechtvaardigd? Allereerst: we leven langer dan ooit tevoren. Honderd jaar geleden werd onze voorouders bij geboorte een leven van nog geen 50 jaar voorspeld; dat was nog altijd bijna 20 jaar boven het wereldgemiddelde. Dankzij de vooruitgang in de medische wetenschap was dat in 2010 gestegen tot zo’n 80 jaar in een land als Nederland en 67,2 jaar als gemiddelde in de wereld. In arme landen neemt de levensverwachting nog steeds sterk toe, dankzij de strijd tegen sterfte van moeders en baby’s in het kraambed. In de afgelopen vijf decennia is dat in Afrika met tien jaar gestegen, ondanks oorlogen en ziekten. Niet alleen hoeven we nog maar zelden door het immense verdriet om onze kinderen naar het graf te brengen, ook onze grootouders leven langer. Tegenwoordig is de voortgaande toename van de levensverwachting in