Op een dag las Robert Hammond, dat de gemeente New-York overwoog om een verlaten spoorbaan af te breken. In 1980 had de laatste trein over dit traject gelopen en gedurende de jaren daarna jaar zat de gemeente in z`n maag met de in onbruik geraakte constructie. In Robert`s ogen was sloop echter een gemiste kans. Het ging namelijk om een zogenaamde `elevated train`. De rails liepen boven de weg. Vanwege dat speciale kenmerk had Robert het idee dat het stelsel niet een probleem was, waar je van af zou moeten, maar juist een prachtige, nieuwe mogelijkheid op zou kunnen leveren. In Robert`s ogen zou het stelsel omgebouwd kunnen worden tot een uniek stadspark. Robert zag voor zich dat New-Yorkers en toeristen, hoog boven het verkeer, in alle rust in een volledig groene omgeving zouden kunnen wandelen. Het verlaten, roestige treinstelsel zou in zijn ogen getransformeerd kunnen worden tot een groene stadsoase. Hoe inspirerend Robert`s plan ook klonk, de vraag was of het economisch haalbaar zou zijn. Na berekening van alle kosten kwam men namelijk uit op een bedrag van zo`n 100 miljoen dollar. Een gigantisch bedrag. Bovendien bleek niet veel later, dat de kosten nog veel hoger zouden uitvallen, rond