Oude bomen brengen rust, juist ook in deze hectische tijden. Jurriaan Kamp | 35 november/december 2000 issue Het was een wervelende zomer op de redactie van Ode. We hebben de bureaus verplaatst en aansluitingen vernieuwd. We hebben opgeruimd en oude archieven geschoond. We hebben plannen gemaakt voor een mooie toekomst voor Ode en we hebben stilgestaan bij de opbrengst van de eerste vijf jaren. We hebben het initiatief genomen tot een grote internationale conferentie \'Economie - alsof mensen er toe doen\'. We hebben Ode aan het werk \'verzelfstandigd\' tot een nieuwe bijlage en we hebben twee nieuwe nummers gemaakt. Als ik het zo opschrijf, is het een vol zomerprogramma. En dat was het ook. Maar nu de eerste herfststorm blaast, lijkt al die activiteit al weer verdwenen in een ver verleden. De tijd vliegt - je kent dat wel. De tijd vliegt steeds sneller. We gaan verder en we doen meer. Ervaringen verdringen elkaar ogenblikkelijk en het is een kunst om alle activiteit werkelijk te beleven. Soms verlang ik naar traagheid. Naar lange, slome dagen die steeds hetzelfde zijn. Tegen beter weten in. Het geluk ligt, denk ik, niet in het ontsnappen aan de tijdgeest. Ergens in deze volle zomer