Gastblog door Désirée Crommelin - Er zijn van die dagen dat ik zelfs als intelligente optimist me hoogst ongemakkelijk voel. Dat overkwam me tijdens het Nationaal Sustainibility Congres, toen kapitein Charles Moore, de ontdekker van de Plastic Soup, met het woord TRASH (rotzooi) in het zand geschreven met golfballen - en omringd door nog meer plastic troep - de erbarmelijke staat van onze wereldzeeën liet zien. Rondom deze voortschrijdende milieuramp blijft het akelig stil. En dan te denken dat vorig jaar bij de ramp met het olieplatform Deepwater Horizon de verontwaardiging, maar ook de inzet naar het zoeken van oplossingen, wereldwijd heel groot was. Toen ging het, volgens Moore ‘slechts’ om olie, die in haar vloeibare vorm gemakkelijker afbreekbaar is dan in haar verharde vorm, plastic. Dat plastic blijft ons als Plastic Soup nog jarenlang achtervolgen in onder andere de oceanen. Daar beschadigt het maritieme ecosystemen en dus ook ònze voedselketen. Over selectieve verontwaardiging gesproken: we zijn boos op BP, de Verenigde Staten, maar doen onverschillig over het laten slingeren in ons dagelijkse leven van plastic tasjes, bakjes of flesjes. De door Moore voorgestelde oplossingen beluisterde ik tijdens het congres in verschillende variaties: Streef naar afbreekbaarheid van materialen en gebruik