Waarom ik Nederlands belangrijkste roman heb hertaald. Gijsbert van Es | 126 mei 2010 Literatuur met een grote L heeft eeuwigheidswaarde. Griekse tragedies, de koningsdrama’s van Shakespeare, de komedies van Molière: ze gaan allemaal over het meestal droevige en soms vrolijke lot van de menselijke soort. Juist daarom is Max Havelaar, dit jaar honderdvijftig jaar geleden verschenen, zo’n monumentaal boek. Een buitenlandse vriend vraagt: typeer Nederland eens in een paar woorden. Je antwoordt: Nederland is het land van de koopman en de dominee. De koopman heet Batavus Droogstoppel. Hij is makelaar in koffie en woont op de Amsterdamse Lauriergracht. Hij werkt hard (vindt hij zelf), vreest God de Heer, voedt zijn kinderen op met straffe handen en dat allemaal om eerst fortuin te maken en daarna in Driebergen te gaan rentenieren. Begrippen als verantwoord of duurzaam ondernemen bestonden nog niet in de tijd waarin Droogstoppel tot leven werd gewekt, halverwege de negentiende eeuw. Armoede? Medemenselijkheid? Hoor hoe Droogstoppel met zijn personeel omgaat. Hij vertelt over Lukas, de pakhuisknecht, die op een dag te oud wordt om nog te kunnen sjouwen. ‘Die Lukas is een nette kerel, maar wordt hij nu beloond? Komt er een prins die hem diamanten geeft, of