Vijfentwintig jaar nadat het begrip ‘duurzaamheid’ in het rapport Brundtland werd gedefinieerd, schetsen een Nederlandse hoogleraar economie en 399 medewerkers de volgende stappen naar een duurzame toekomst. Ursula Sautter | NRC mei 2011 Toen Jan Jonker in 2009 zijn overvolle boekenkasten opruimde, stuitte hij op een exemplaar van Our Common Future, het rapport van de Wereldcommissie voor milieu en ontwikkeling van de Verenigde Naties (WCED) uit 1987, onder voorzitterschap van de voormalige Noorse premier Gro Harlem Brundtland. Al bladerend bedacht de 56-jarige Jonker, hoogleraar bedrijfskunde aan de faculteit der Managementwetenschappen van de Radboud Universiteit in Nijmegen, dat het document waarin de term ‘duurzaamheid’ voor het eerst werd toegepast ‘niets aan actualiteit, belang en vooruitziendheid heeft ingeboet’. Maar, vond hij, een herziening kon geen kwaad. Er was immers sinds de publicatie van het rapport veel veranderd – in goede en in slechte zin – en volgens Jonker ‘zijn we bijna een kwart eeuw verder en is het helaas nog steeds onderwerp van discussie’. En daar begon hij mee: met discussies die leidden tot een herziene versie van het document dat ten grondslag lag aan de oorspronkelijke duurzaamheidsbeweging. Via sociale media als LinkedIn, die hij als platform voor communicatie gebruikte, nodigde Jonker