Integratieve geneeskunde komt in Nederland maar langzaam van de grond. Ines van Rosenstiel maakt er haast mee. Marianne Lamers | 127 juni 2010 Wanneer acupunctuur wordt gecombineerd met conventionele therapieën om chronisch lage rugpijn te bestrijden, voelen patiënten zich beter. Weerstand, twijfel, onwil. Kinderarts Ines von Rosenstiel heeft nogal wat over zich heen gehad. Als drijvende kracht achter de introductie van alternatieve en complementaire behandelingen als acupunctuur, aromatherapie en massage in het Amsterdamse Slotervaartziekenhuis ontving ze in 2007 een brief van de Vereniging tegen de Kwakzalverij, waarin haar royement werd meegedeeld: Ze beweert weliswaar dat zij alleen geneeswijzen introduceert waarvan de werkzaamheid goed is aangetoond, maar legt daarbij geheel eigen, zeer soepele criteria aan, zo luidde de verklaring. Met haar omarming van integratieve geneeskunde — een containerbegrip voor de combinatie van Westerse geneeskunde met aanvullende therapieën — zou Von Rosenstiel ‘nepgeneeskunde’ propageren. Sinds ze ’s lands meest prominente voorvechter is van integratieve geneeskunde — ook wel IM genaamd, de afkorting van Integrative Medicine — schrikt de 48—jarige Von Rosenstiel al lang niet meer van dit soort woorden. ‘De discussie over of IM wel voldoende evidence—based is, heb ik al talloze keren gevoerd’, zucht ze. ‘En dat terwijl de graad van