In ieder mens leeft het diepgewortelde verlangen om gelukkig te zijn. Wanneer mensen langdurig te kampen hebben met ellende of ongeluk dan beleven we dit meestal als mensonwaardig. Ons gevoel zendt blijkbaar het signaal uit dat de menselijke waardigheid niet gedijt op hardnekkige narigheid. Het opvallende hieraan is dat dit gevoel zo krachtig kan werken in mensen, dat de schuldvraag op de achtergrond raakt. Het maakt voor de beleving kennelijk niet zoveel uit, of we vinden dat iemands ongeluk van buitenaf over hem heen komt dan wel, dat hij het zelf opzoekt. Cees Zwart | 1 maart/april 1995 issue Natuurlijk kan er wel enige tijd in ons binnenste een strijd woeden tussen het gevoel ‘eigen schuld, dikke bult’ en het gevoel ‘wat ellendig’, maar wie een beetje hart in zijn lijf heeft, merkt toch dat in zijn uiteindelijk oordeel de zachte krachten van de mildheid zegevieren. Tenzij we te veel eelt op onze ziel hebben laten groeien, is mededogen de eerste, vanzelfsprekende impuls, wanneer we merken dat iemand anders verstrikt is geraakt in meer dan oppervlakkige narigheid. Dat er helaas – te veel – mensen rondlopen die zich afschermen voor het leed van anderen, doet niets af aan het gegeven,