Niet alleen mensen trekken naar de stad. Steeds meer dieren doen dat ook. Waarom eigenlijk? 155 juli/augustus 2013 Door Kirsten Dorrestijn Laten we nog even naar de konijnen kijken’, oppert Martin Melchers als we door het Amsterdamse Diemerpark in de nieuwe stadswijk IJburg fietsen. Terwijl de stadsecoloog afstapt, blijven de konijnen onverstoorbaar aan het gras knabbelen. Achter hen de horizon. Boven de lage begroeiing torenen luxe villa’s uit. ‘Kijk’, zegt Melchers, bijna trots. ‘Dít is nou een prachtig voorbeeld van wilde natuur in de stad.’ Er leeft een grote populatie ringslangen in het heuvelachtige park. Er zingen blauwborsten. Het zit er vol met vossen. Al voordat de eerste bewoners tien jaar geleden hun huizen betrokken, doken op de kale zandeilanden van IJburg de eerste kikkers en muizen op. Snel daarna volgden pissebedden, vlinders, libellen, eenden, kraaien, koolmezen en huismussen. Voordat de woonwijk voor 45 duizend inwoners werd gebouwd, kwam er één vleermuizensoort voor in het gebied, nu zijn het er zes. Ze hebben zich niet laten wegjagen. Integendeel. ‘Natuur’ en ‘stad’ worden van oudsher als vijanden gezien. Dieren, zo is de gedachte, verlangen naar rust en stilte, naar ongerepte natuur. Op een spreeuw, duif of rat na kom je in