Pas als we ophouden anderen te veroordelen, zullen we onszelf niet meer haten. David Servan-Schreiber | 133 januari /februari 2011 Illustratie: Mark Kolle   Tijdens een conferentie in de Indiase stad Dharamsala waar Westerse psychologie en Oosterse spiritualiteit samenkwamen, had een van de Amerikaanse aanwezigen het over ‘zelfhaat’. De Dalai Lama dacht dat hij het verkeerd verstaan had; hij vroeg de tolk een paar keer om zijn vertaling te herhalen. Toen vroeg hij of iemand anders misschien wilde uitleggen wat dit in vredesnaam voor begrip was. De Dalai Lama vond het volstrekt ondenkbaar dat een mens zichzelf kon haten. Toen hij het ten slotte begreep en vernam dat dit zelfs een veelvoorkomend fenomeen is in het Westen, was hij geschokt. Het deed hem verdriet dat zo veel mensen zich vervreemd konden voelen van zichzelf, zo zeer dat ze zichzelf gingen haten. Waar komen ze vandaan, die oordelen waarmee we onszelf de grond in boren? ‘Ik ben waardeloos’, ‘ik zal nooit iets bereiken’, ‘ik verdien het niet dat iemand van me houdt’... Ik werkte ooit voor de Wereldgezondheidsorganisatie, waar ik lesgaf aan Cambodjaanse en Afrikaanse psychologen over het vaststellen van negatieve gevoelens jegens onszelf. Dit is een belangrijk concept bij de