Boekbespreking. Rob Soetenhorst | 14 mei/juni 1997 issue Verrassend hoe fris de Pools-Engelse filosoof Zygmunt Bauman in deze wereld staat. Daarvan legt hij getuigenis af in zijn nieuwe boek over het postmodernisme en het onbehagen dat dit oproept. Uitgangsstelling voor Bauman met zijn enorme eruditie - waarvan de toegesneden citaten van filosofen, historici en psychologen getuigen - zijn de dimensies van de onzekerheden van de postmoderne mens. Die is vol vertrouwen en cybernetisch op weg naar de 21ste eeuw zoals reclamemakers en de Amerikaanse president Clinton ons willen doen geloven. Maar het hoe ontgaat ons in een nieuwe type onzekerheid dat niet is beperkt tot onze eigen talenten. De onzekerheid uit zich juist als het gaat over de toekomst van deze planeet, de juiste manier van leven en de criteria die moeten worden gehanteerd om goed van kwaad te onderscheiden. Daarin verschilt de mens van nu fundamenteel van zijn of haar ouders in de welvaartsstaat met zijn ingebouwde zekerheden die in de jaren tachtig zijn gekritiseerd en afgebroken. Als het om het huidig tijdsgewricht gaat, lijken mensen in theorie beter toegerust voor vragen als hoe katastrofes moeten worden voorkomen en onrust op alle fronten moet worden gecontroleerd. Maar in de