Door Nathan Hurst Op een heldere dag in november, aan de rand van een regenwoud op Sumatra, steeg een drone met zes propellers op voor een sierlijke rondvlucht over de boomtoppen. Dit kleine robotvliegtuig had geen bommen aan boord. Het was niet op zoek naar een geheime opslagplaats van chemische wapens. Deze drone had een nobelere doelstelling: zoeken naar bomen in bloei. De onbemande vliegmachines (Unmanned Aerial Vehicles of UAV’s) van ConservationDrones zijn uitgerust met een robotbrein en een GPS om natuurgebieden in kaart te brengen of de gezondheidstoestand van bossen en andere ecosystemen te bepalen. De hexakopter boven het Sumatraanse regenwoud legde in vijftien minuten ongeveer anderhalve kilometer af en schoot in die tijd meer dan honderd foto’s, die zouden worden samengevoegd om een gebied van een hectare groot in kaart te brengen. Zo kunnen onderzoekers een inschatting maken van de beschikbare hoeveelheid voedsel voor de aanwezige dierenpopulaties. In kaart brengen is een basisvoorwaarde voor natuurbeheer; je kunt pas iets beschermen als je weet wat er aanwezig is. Van oudsher hebben ecologen hun verkenningstochten te voet, per auto of vanuit de lucht uitgevoerd. Aan elke methode kleven bezwaren: ze zijn meestal kostbaar of tijdrovend, of allebei. Als gevolg daarvan