Meestal vinden we publieke ontmoetingsplaatsen vanzelfsprekend, totdat ze verdwijnen en we nergens meer naartoe kunnen. Een nieuwe wereldwijde beweging ontstaat die het openbare leven wil herstellen. Om meer contact te maken met anderen, om meer rust te creëren, om meer plezier te beleven aan het leven in de stad. Jay Walljasper | 77 juni 2005 issue Het is een donkere winteravond in Kopenhagen en het is druk op straat. Het vriest niet, maar het waait zo hard dat een deel van de overal gestalde fietsen omver wordt geblazen. Scandinaviërs staan bekend om hun flegmatieke terughoudendheid, maar hier wandelen op donderdagavond mensen van allerlei leeftijden en in allerlei verband lachend en pratend door het stadscentrum. Een groepje opgeschoten jongens, allemaal voorzien van een stuk pizza, paradeert door de belangrijkste voetgangersstraat. Oudere vrouwen inspecteren deskundig de etalages met de mode voor de komende lente. Een ervaren balalaikaspeler op een plein trekt wat publiek. Jongeren zamelen geld in voor een goed doel. Moeders en vaders duwen wandelwagens voort om een luchtje te scheppen. Op de rand van een fontein zijn mensen met hun mobiele telefoon in de weer. ‘Cultuur en klimaat zijn overal ter wereld weer anders,’ zegt de architect Jan Gehl, ‘maar