Waarom een positieve instelling de psychologie heeft opgeschud. David Servan-Schreiber | NRC maart 2011 Martin Seligman bevond zich op het hoogtepunt van zijn carrière, toen zijn vijfjarige dochtertje Nikki hem leerde dat zijn vakgebied – de psychologie – zich de afgelopen vijftig jaar met de verkeerde dingen had beziggehouden. Ze waren in de tuin onkruid aan het wieden, maar Nikki gooide telkens het onkruid in de lucht en liep zingend en dansend in het rond. Seligman – een professor die gewend was zijn werk altijd netjes en nauwkeurig te doen – had zijn dochter een standje gegeven. Ze was huilend weggelopen, maar een paar minuten later stond ze weer voor zijn neus: ‘Papa, ik moet met je praten!’ ‘Zeg het eens, Nikki.’ ‘Papa, weet je nog hoe ik, toen ik vier was, altijd aan het jengelen was? Toen ik vijf werd, heb ik besloten om daarmee op te houden. Dat is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Maar als het mij gelukt is om te stoppen met jengelen, kun jij ook stoppen met altijd maar mopperen!\' Op dat moment besefte Seligman iets heel belangrijks: als je je geest niet traint om dingen op te merken waar