Enkele jaren geleden zag ik een film die voor mij de essentie van onderwijs uitbeeldde. Die film, Dead Poets Society, gaat over een leraar Engelse taal- en letterkunde op een strenge Amerikaanse kostschool. De jongens op de school zijn gewend aan het stampen van kennis, die daarna streng wordt overhoord. Dan komt de nieuwe leraar - een ontroerende rol van de acteur Robin Williams - die hun opdraagt het eerste hoofdstuk uit hun boek ovcer literatuurgeschiedenis te scheuren. Een theoretisch boek kan je geen gevoel voor poëzie bijbrengen, luidt zijn boodschap. Gedichten voel je, beleef je. Zo beginnen de leraar en de jonges een avontuur dat hun zoveel meer levenskennis en wijsheid bijbrengt dan het verscheurde hoofdstuk uit het handboek. Jurriaan Kamp | 15 juli/augustus 1997 issue De prachtige film leert één les: onderwijs kun je niet onderwijzen. Voor een deel is een leraar een instructeur die de tafels en de spelling leert - maar die taak vergt, volgens John Gatto niet meer dan honderd uur. Veel belangrijker is de taak van de leraar als gids, vriend, hulp en vertrouweling. Een leraar bezielt. Hij legt uit, maar legt niet op. Hij overhoort niet, maar daagt uit en begeleidt om datgene