Muziekbespreking. Ton Maas | 12 januari/februari 1997 issue Ron Carter & Richar Galliano: Panamanhattan (Dreyfus/VIA/PIAS) De Franse accordeonnist Richard Galliano maakt op deze CD korte metten met elk denkbaar vooroordeel over zijn instrument. Net als de Argentijnse bandonéonnisten houdt hij zich verre van niemandallerig bruiloftrepertoire en kiest voor een ingetogen en ijle melodievoering met suggestieve accenten. Zijn niettemin uiterst virtuoze \'new musette\' versmelt op Panamanhattan schijnbaar moeiteloos met de soepele swing van de Amerikaanse jazzveteraan Ron Carter op contrabas. Zelden verliep een ontmoeting tussen twee muzikale zwaargewichten zo lichtvoetig en speels. Duck Baker: Spinning Song (Avant/Dureco) Ondanks het feit dat niemand minder dan Billie Holiday zijn Lady Sings the Blues onsterfelijk maakte, is jazzpianist en componist Herbie Nichols zeer ten onrechte in de vergetelheid geraakt. Negen stukken van deze tijdgenoot van Eric Dolphy en Thelonious Monk - met wie hij vaak wordt vergeleken - zijn nu op zeer fijnzinnige wijze gearrangeerd en uitgevoerd door gitarist Duck Baker, een van de absolute grootmeesters van de \'fingerpicking\' stijl. Hoe indrukwekkend Bakers spel hier is, wordt pas bij herhaalde beluistering duidelijk, want de muzikale contrasten zijn vooral subtiel en de melodische en harmonische ontwikkeling is te gecompliceerd om meteen mee te kunnen neuriën.