Muziekbespreking. Ton Maas | 11 november/december 1996 issue John Martyn: And. (Go! Disk/Polygram) Of deze achtenveertigjarige zanger in het wild ook zo\'n geil baasje is, vermag ik niet te weten, maar op grond van zijn muziek heb ik een donkerbruin vermoeden van wel. Hij heeft het in elk geval over niets anders dan de liefde. Zijn lijzige en enigszins hese stem - ooit verwierf hij zich bij goede vrienden de erenaam \'Strepsil\' Martyn - wordt er met het stijgen der jaren alleen maar gloedvoller en bezwerender op en als iemand zich de rechtmatige opvolger van Marvin Gaye mag noemen, is dat zonder enige twijfel deze Schotse zanger. Zingen noemt hij het, maar eigenlijk is het gewoon koeren. Ooit begon John Martyn zijn carrière als folkzanger en gitarist, maar toen hij eenmaal had ontdekt hoe effectief zijn stem kon zijn als instrument, was het hek van de dam. Eerst was het nog folk met een vleugje jazz, maar vervolgens werd het funk en tegenwoordig is het soul wat de klok slaat, hoewel zeer eigentijdse. Het boekje bij de CD vermeldt keurig alle songteksten, maar al na één minuut luisteren wordt overduidelijk dat woorden er hier nauwelijks toe doen. Aan zaken als dictie heeft Martyn lak; hij wil alleen behagen, kroelen, muzikaal voetje vrijen en ons laten zwijmelen