Wetgeving en consumenten dwingen cosmetische bedrijven nieuwe manieren te bedenken om de veiligheid van hun producten te testen. Is het afgelopen met de dierproeven? Ursula Sautter | 104 maart 2008 In Nice, in de laboratoria van Skinethic, een dochteronderneming van de Franse cosmeticagigant L’Oréal, roert zich iets. Kolonies keratinocyten – menselijke opperhuidcellen die tijdens plastische chirurgie bij donoren zijn weggehaald – groeien er in kleine plastic buisjes met collageengel en een voedingsbodem bestaande uit water, suiker en aminozuren. Met behulp van deze voedzame oplossing vermenigvuldigen de keratinocyten zich razendsnel, totdat ze, vastgeklemd aan een ringetje, elk een diameter van zo’n vijf millimeter hebben. Vervolgens wordt het weefsel, door de ontdekkers Episkin genoemd, tien dagen lang blootgesteld aan lucht, zodat het oppervlak kan drogen en rijpen. Uiteindelijk wordt het een stevige laag die aanvoelt en eruitziet als echte menselijke huid – en dat is het ook. Het Episkin-model is niet de nieuwste ontwikkeling op het gebied van weefseltechnologie. Sterker nog, het is eigenlijk niet eens voor mensen bedoeld. De kunstmatig geproduceerde huid kan namelijk duizenden konijnen en cavia’s het lijden besparen dat ze nu moeten ondergaan bij het testen van cosmetica. Episkin is een van de innovaties die bedacht zijn om