Stil zijn betekent meer dan je lippen stijf op elkaar houden. Het betekent luisteren naar het zachtste, meest subtiele geluid: het geluid van je ziel. Tijn Touber | 108 augustus 2008 Ik luister niet. ‘Hurry up, Sir’, hoor ik nu nog dwingender naast me. Ik kom erachter dat ik nog maar een half uur heb om het hotel te bereiken; daarna zal het hele eiland stil zijn. De bezwete man pakt mijn koffers en haast zich naar een ronkende taxi. Ik sjok achter hem aan, verdoofd door de reis en de lome warmte die over me heen valt. Toen ik twintig uur geleden in Amsterdam in het vliegtuig stapte, sneeuwde het nog. Na een dolle rit, waarbij de chauffeur op elk kruispunt zijn best doet om monsters te ontwijken, kom ik vlak voor middernacht bij het hotel aan. Het is 6 maart 2008, de nacht waarop de Balinezen hun oudejaarsfeest vieren en ieder dorp heeft zijn eigen monsters gebouwd, soms meters hoog; ze worden ritueel door de straten gedragen. De volgende ochtend word ik wakker in een oorverdovende stilte. Alleen de vogels en de krekels weten niet dat het stiltedag is. Nyepi noemen de Balinezen deze eerste dag van het