Offline verbinding op Festimony Ayuna

Redactrice Denise Maassen is net begonnen bij The Optimist en viel gelijk met haar neus in de boter: ze mocht drie dagen naar Ayuna, het ‘festimony’ dat onlangs voor het eerst werd gehouden. Een ooggetuigenverslag.

DOOR: DENISE MAASSEN

Er zijn intussen bedrijven (zoals Yondr) die een boterham verdienen met het creëren van smartphone-vrije ruimtes. Dit doen ze voor artiesten, opleiders, organisaties en particulieren. Met als slogan: ‘We voorzien in een veilige haven om je te verbinden met wat je aan het doen bent en met wie je dit doet. Op een fysieke plaats en in echte tijd’. Door je mobiele telefoon in een speciaal ontworpen hoesje te doen en op slot te draaien. Na het evenement maken ze dit weer voor je open. Het wordt nu ook in Amerikaanse scholen gebruikt omdat de resultaten van de leerlingen erdoor verbeteren. Het zorgt wel voor meer lawaai: omdat ze meer praten met elkaar dan vroeger.

In 2023 staat daarom in New York een speciale, telefoonvrije muziek- en kampeerbelevenis gepland. Een festival dat mensen toestaat ‘te genieten in het plezier en de vrijheid van live muziek in een prachtige setting, zonder de constante druk van technologie.’

Het is fijn om te zien dat The Optimist hierin vooroploopt, als partner van het Ayuna Festimony, dat in het weekend van 9 tot 11 september plaatsvond.’

Tribe en glamping

Waar zonder ook maar enig verbod mensen zich nauwelijks verborgen achter hun telefoon om dingen te delen. Het was de grote afwezige. Sharing, na de vele bijzondere ceremonies of workshops voor persoonlijke groei, was er genoeg… maar dan oog in oog met andere deelnemers. Ik ontdekte op dag 2 pas lockers om je telefoon op te laden maar daaraan lag dit niet: die stonden opvallend vaak leeg bij dit toch grote aantal kampeerders.

De enige techniek kwam van de geluidsinstallatie en wat microfoons. Waar soms heel zacht door gesproken en ook gebeden werd door één van de indrukwekkende inheemse Wisdom Keepers, uit alle werelddelen. In de open tent vol met 555 deelnemers was het muisstil als zij spraken. Hun gebeden prevelden. Of voorgingen in luide zang, dans of meditatie. Want authentieker dan deze beleving krijg je het niet, en die was alleen met je zes zintuigen 100 procent waarneembaar.

Er ontstond dan een tribe-gevoel, een community in dit pop-up minidorp, tentenkamp vooral. Met glamping elementen, want zwemmen in de natuurvijver en je behoefte doen in het bos dat hoefde niet: je kon ook naar de door de vele Ayuna-vrijwilligers zeer schoon gehouden douches en toiletten, waar het toiletpapier op een magische manier nooit opraakte! Dus geen pleerol onder je arm, dat kampeergevoel was er niet. Sommigen noemden het een hippiefestival, maar dat dekte de lading ook niet. Bij mij bracht het herinneringen terug aan scoutingkampen; dat doet de combinatie kampvuurlucht, samen zingen en tenten altijd!

Uniek festivalgevoel

Als dansfestival-ganger vond ik Ayuna World niet te vergelijken met welk festival dan ook. Waar vind je nou veertig workshops op het gebied van zingeving en persoonlijke groei samengebracht, om uit te kiezen? Ik kende meer dan de helft uit eigen ervaring, maar daar heb ik dan ook mijn hele leven over gedaan. Een ijsbad nam ik nog niet – daar verlang ik ook niet naar. Ongeveer 30 jaar geleden maakte ik wel mijn eerste, zeer traditionele indiaanse Zweethutceremonie mee. Ik vergeet die dag nooit meer. Maar ik kon er toen met niemand in mijn directe omgeving over praten, want dan hadden ze me aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam! Ik durfde mijn grote hart toen nog niet te openen om mezelf en de wereld te gaan helen. Het ‘E.T. phone home’-gevoel overviel me in mijn jonge jaren dan ook regelmatig. Maar hier, tussen al deze gelijkgestemde bezoekers, voelde ik me volledig in verbinding met mezelf. En dat vond ik zo geweldig aan Ayuna: dat al deze manieren om je in jezelf te verdiepen, zo toegankelijk werden gemaakt. Met letterlijk nergens drempels én niet zweverig. Je bleef, al dan niet met je blote voeten op de grond. Behalve ik dan, want ik volgde de Soefi-Derwisj Dance workshop en werd zo duizelig dat ik omviel! En ik ben toch een aardige danser, maar dit was veel intenser. Echt kicken vond ik de fysiek én mentaal intensieve Togh-Chod workshop: op een martial-arts manier met een houten zwaard je leren focussen!

Vrij en verbonden

‘Open je hart’ was de belangrijkste boodschap van de natuurwijze, sterk aanwezige Wisdom Keepers: van een Tibetaanse monnik tot spirituele Amazonewoud-activisten en een internationale, native-Amerikaanse waterbeschermster. Europa en Afrika waren ook vertegenwoordigd, met mystieke inzichten van zowel Kelten als Egyptenaren. Maar geen opruiende teksten om op de barricades te gaan op Ayuna. Het ging om het voelen van de connectie met je voorouders. Het voelen van de natuur om je heen. En het verbinding kunnen maken met jezelf… want dan kun je pas écht verbinding maken met anderen. En met die gelijkgestemde anderen, kun je samen de wereld gaan verbeteren.

Maar lekker uit je dak gaan kon ook: op zaterdagavond, na een cacaoceremonie en bijna volle maan, begon het als een soort Indiaanse Powwow rond het vuur en eindigde het met een ware houseparty, En dat alcohol-, drugs- en zelfs cafeïne- en suikervrij; maar de werkelijk fantastische, all-inclusive uitgebreide vegan maaltijden gaven mij (een flexitariër en echte theedrinker, groen én zwart!) energie genoeg. Zelf eten meenemen in je camper of tent was trouwens ook niet verboden. En als je, zoals deze sensitieve ‘elder’ (volgens Maya-wijsheden ben je dat op je 52e!), moe van alle indrukken en het buitenleven vroeg naar je luchtbed wilde, was dat ook okay. Anderen deden dat, omdat ze meer vroege vogels waren. Om zich bij het ochtendgloren te verbinden met andere yoga-fans. Vrijheid, blijheid op Ayuna… Individualisme én a sense of community, hand in hand. Met veel plezier en diepgang, genietend van het leven werd het doel bereikt om meer bewustzijn te creëren, voor jong en oud – want een specifieke doelgroep was er niet.

Allards droom

Waren er dan geen wanklanken? Ja, ‘s nachts hielden wat zieke zeer kleine kinderen ons kampeerveld wakker; die moeten juist niet uit hun comfortzone denk ik dan. Eén keer werd er opgeroepen het terrein mee schoon te houden – dat ging maar voor 90 procent vanzelf. En op zondagmiddag werd er ook enthousiast muziek gemaakt tijdens het eten, wat vrolijk door de boxen schalde; toen trok ik me ook terug en zag ik veel mensen met oordopjes in. Na workshopronde 3 zaten veel mensen dan ook vol van alle indrukken, en wilden even rustig eten aan de toch wel gezellige lange tafels. En het prachtige optreden van Iris Hond werd door velen gemist, want genietend in het zonnetje je tent opruimen om droog mee naar huis te nemen, had ook voor mij toen prioriteit. Maar voor de eerste keer was het logistiek zeer goed geregeld: het liep als een geoliede machine.

Ondernemer Allard Droste werd enkele jaren geleden wakker met de droom van een festival waarin we het leven vieren en oude en nieuwe wijsheid met elkaar verbinden. Samen met zijn beste vriend Rijk Smitskamp (in eigen woorden nu ‘een business sjamaan’), als hoeder van Ayuna zijn vrouw Irene Huisman  en ge-wel-di-ge vrijwilligers werd deze droom werkelijkheid. Bij het openingswoord zei Allard open en eerlijk, dat hij nog nooit een festival georganiseerd had, dus ook hij ging behoorlijk uit zijn comfortzone. Bij het dankwoord op zondagavond onthulde hij zijn grootste geheim… hij was zelfs nog nooit op een festival geweest! En toch werd het geen nachtmerrie, maar ik denk nog mooier dan in zijn droom.

En zo belichaamde hij weer een wijsheid: wie met een open blik naar de wereld kijkt, vindt overal inspiratie. Mitakuye Oyasin: ‘We zijn (én blijven, ook als je deze Ayuna-reis niet meemaakte), allemaal verbonden.’