Hoe ze het elke keer weer voor elkaar krijgt, weet ik niet (of eigenlijk wel, maar daarover later). Vast staat, dat de nieuwe cd van Norma Waterson wederom zowel ijzersterk als verrassend is. Ton Maas | 36 januari/februari 2001 issue Na twee albums vol prachtige covers van andermans liederen levert ze met Bright Shiny Morning haar eerste album met uitsluitend traditioneel materiaal af. In zekere zin keert ze daarmee terug naar haar wortels - ze debuteerde namelijk al begin jaren zestig samen met haar zus en broers in het kwartet The Watersons en vormt alweer geruime tijd met manlief en dochter het trio Waterson: Carthy - maar het blijft opmerkelijk dat iemand die te boek staat als de \'grande dame\' van de Engelse folk, zich op dat vlak niet eerder als solist presenteerde. Als de reclameslogan vakmanschap is meesterschap ooit op z\'n plaats was, dan is het wel hier. Het is alsof ze heeft willen wachten tot ze de volmaakte vanzelfsprekendheid had bereikt. Wie op zoek is naar jeugd, een strak vel en een gladde stem, heeft hier niets te zoeken. Norma Waterson klinkt namelijk zoals ze eruitziet: door de jaren getekend. Wat ze schijnbaar moeiteloos demonstreert, is dat er