OceanLove is geboren!

Het magazine brengt deze maand een poëtische crie de cœur van de oceaan: ‘Hou van mij!‘ Met daarbij een foto van drie prachtige dolfijnen en een column over de geboorte van het nieuwe initiatief OceanLove. Zodra je het hebt gelezen ben je vast geraakt en zo wil OceanLove ook jou betrekken bij het beschermen van de oceanen. Daarom is er nu ook maandelijks inspiratie online en tweemaandelijks in het magazine. Lees, groei, werk, lach, huil en huiver je mee?

TEKST: ILCO VAN DER LINDE

Dat het project is ‘geboren’ past het beste bij de emotie die ik voel. Zeker negen maanden groeien en broeden gingen aan dit moment vooraf. Bij vlagen werd er dag en nacht doorgewerkt, opdat het nieuwe kindje op tijd gereed zou zijn om het aan de buitenwereld te laten zien. En opeens is het er dan! Stralend levenslicht. Liefde voor oceanen, dolfijnen, schildpadden, haaien en koralen is bijna tastbaar geworden.

Maar hoe kom je op het idee?
Het is de vraag die mij bij lezingen het meest wordt gesteld. En ook: waar begin je dan? Vanuit het niets staat er zomaar weer iets met de kracht en vanzelfsprekendheid alsof het er altijd al was. Wanneer je binnenkort weer naar Bevrijdingspop kunt, dan sta je er natuurlijk ook niet bij stil dat dit project ooit niet eens bestond. Toen ik er op mijn vijftiende aan begon, was 5 mei alleen maar een feestdag op de kalender in de wc. En nu komen er op het festival die dag 1 miljoen mensen samen!

Net als voor Bevrijdingspop werd het allereerste zaadje voor OceanLove al in mijn jeugd geplant. Rond m’n tiende keek ik op de zaterdagen naar een serie over Flipper, de dolfijn die zo mooi kon springen en zelfs mensen in nood kon redden. En iedere woensdagmiddag zat ik ademloos achter de buis, genietend van de belevingen van de Franse duiker en bioloog Jacques Cousteau. Diep onderwater wees hij op planten en dieren die ik nog nooit had gezien. In diezelfde tijd was ik ook een wedstrijdzwemmer en iedere ochtend lag ik al om 6 uur in het water, en ‘s avonds weer opnieuw. Door mijn fascinatie voor water, Flipper en Cousteau ging ik op m’n 26e ergens bij Venezuela eindelijk zelf de diepte in. Vanaf dat moment was de liefde voor de oceaan en het diepzeeduiken compleet. De schoonheid van de koralen en de soms wel duizend vissen om je heen is haast niet te beschrijven. Momenten waarop ik oog in oog kon zwemmen met jonge zeeleeuwen op Galapagos, walvishaaien bij Mozambique, dolfijnen in Egypte, haaien in Belize… het is allemaal van een gratie, dat je er onderwater bijna van moet huilen, serieus!

Maar wanneer kwam dan de wens om die oceanen ook te willen beschermen?
Misschien was het wel die ene duik op Malta, ruim vijftien jaar geleden, waarbij ik een uur lang geen enkele vis zag, helemaal niets. Of toch! Aan het einde van die lange, saaie, lege duik, was er opeens toch nog spektakel: zie ik daar nou een waanzinnig grote kwal?! Maar nee, het was een doorschijnende plastic tas… Of was het die duik net boven Zanzibar? Ik had een oude Lonely Planet op de kop getikt, want een nieuwe gids leek me zonde van het geld. Het boekje was twaalf jaar oud, maar voor een oceaan maakt dat toch niet uit? Het beschreef een plek om te duiken met hamerhaaien, maar eenmaal aangekomen bij de lokale duikschool was er vooral verbazing. Hamerhaaien? Die zijn hier al bijna tien jaar niet meer. En ja, pas dan ga je echt goed lezen over het drama met de haaienpopulatie in de wereld. Vele haaiensoorten worden met uitsterven bedreigd, onder meer omdat ze massaal worden vermoord voor hun vinnen, waarmee in China soep wordt gemaakt. Maar ook komen ze als ‘bijvangst’ in de netten van vissers terecht, die ze dood overboord terug de zee in mikken. Ook het uitmoorden van walvissen en dolfijnen doet pijn. En ik zie natuurlijk ook de beelden van de plastic soep, kilometers-breed in de oceaan.

Maar wat me minstens zo hard raakt is het doorzettingsvermogen van Paul Watson, de inmiddels 70-jarige founder van Sea Shephard. Met gevaar voor eigen leven klampt hij zich vast aan schepen die walvissen vermoorden. Er staat zelfs een premie van 25 duizend dollar op zijn hoofd! En toch gaat hij door, en niet zonder succes! Dertien jaar geleden had ik me al aangemeld om bij hem aan boord te komen. Maar je moet minimaal een half jaar de zee op en zo lang wilde ik niet van m’n kinderen vandaan.

Maar ergens in je achterhoofd blijf je dan toch broeden op wat je wèl kunt bijdragen. Ruim een jaar geleden keek ik nog eens goed naar alle campagnes die er zijn om mensen bij de oceanen te betrekken. Wat dan opvalt is dat ze bijna alleen maar inzetten op het drama, dat natuurlijk ook afschuwelijk is. Vervuiling, overbevissing, klimaatverandering, schildpadden verstrikt in oude visnetten. Het moet getoond, en het zal hopelijk ook helpen, maar waarom gooien we het niet ook eens over een andere boeg? Waarom laten we mensen niet vooral de schoonheid zien van die oceanen? En zodra ze dan verliefd zijn zullen ze het heus wel beter willen beschermen toch? Dat hoef je geen vader of moeder in de wereld uit te leggen: je beschermt waar je van houdt!

En dan opeens schiet het woord je te binnen: OceanLove! Zo moet het heten!! Ik ga mensen op grote schaal verliefd maken op de oceaan. Foto’s! Video’s! Interviews! Daarmee schiet ik Cupido-pijlen in harten! Een jaar of drie ga ik die over de hele wereld verzamelen, en dan deel ik ze daarna weer met diezelfde wereld, via sociale mediakanalen en uiteindelijk met een prachtig koffietafelboek! Zo ga ik het doen!

Dus ja, waar start OceanLove dan?
Het start met vonkjes in je jeugd. Het start bij prachtige duikervaringen, die je ook aan je kinderen en hun kinderen gunt. Het start bij pijn die je voelt bij het nieuws. Het start bij helden die onophoudelijk knokken voor een andere realiteit. Het start bij een goede naam, die alles in één woord duidelijk maakt. Maar tòch zijn we er dan nog niet… Als ik alles overzie komt er één woord naar boven, waar het nog wel het meest bij begint: VERLANGEN.
Een verlangen, dat begint als een piepklein luchtbelletje op de bodem van de zee en die bij het opstijgen alsmaar verder opzwelt, totdat hij aan de oppervlakte met een big bang uiteenspat.

‘Als je een schip wilt bouwen, werf geen mensen om hout te verzamelen en wijs ze geen taken toe, maar laat ze eerst verlangen naar de eindeloze schoonheid van de oceaan.’

– Antoine de Saint-Exupery

OceanLove

Met fotografen, dichters, duikers, filmers, ontwerpers, verhalenvertellers, wetenschappers en activisten geeft OceanLove de oceaan een gezicht en een stem. Door publicaties, sociale mediakanalen, een speciaal boek en een ‘community van Ocean Lovers’ komt er meer aandacht voor de kwetsbaarheid en schoonheid van de oceanen en alles wat hierin leeft. OceanLove gaat mensen zó in het hart raken dat ze niet langer wegkijken, maar juist meehelpen, als nieuwe vrijwilliger, donateur of activist.
OceanLove is een nieuw initiatief van Ilco van der Linde, ook de (co)founder van dance4life, MasterPeace en de Bevrijdingsfestivals. The Optimist volgt het project de komende jaren en Van der Linde is daartoe als gastredacteur actief. Hoe bouw je een nieuwe beweging, waar loop je bij het opbouwen allemaal tegen aan? Ideale inspiratie voor iedere optimist die ook rondloopt met een mooi plan voor de samenleving!
Bouw en volg je mee? Dat kan ook via Instagram @OceanLoveNews en www.OceanLove.news

Foto: Fadia al-Abbar. Met dank aan het Cetus Project (Portugal)