Ren, sardientje, ren!

Garnalen zijn een feestje om naar te kijken. Waarschijnlijk knikt u nu bevestigend en denkt u onderwijl aan een garnalencocktail of garnalen van de grill, met knoflook en citroen. Ja, ik ken jullie wel, ik draai al langer mee, rondom de aarde.

Uw kennis over garnalen gaat waarschijnlijk ook niet veel verder dan dat er Hollandse garnalen zijn, Noorse garnalen en gamba’s. Wat een gemis! Het zou zo mooi zijn als u met mij mee kon genieten van de pepermuntgarnaal, de kersgarnaal, de gigantische tijgergarnaal of de harlekijngarnaal. Ze zijn zo fraai en kleurrijk als hun namen doen vermoeden, echt een lust voor het oog; levend, zwemmend of schuilend tussen koralen en anemonen. Ik heb zelfs een garnaal die de aandacht opeist door alsmaar met het achterwerk te draaien. Liefhebbers hebben deze garnaal officieus tot de ‘Sexy Shrimp’ benoemd! Wat jullie allemaal al niet verzinnen! Maar ja, hoe hou je anders ook driehonderd garnalensoorten uit elkaar? Want zoveel soorten leven er bij mij, verspreid over alle wereldzeeën.

‘Geluid draagt bij mij vier keer sneller dan in de lucht’

Totdat ze dus niet meer leven, door jullie vraatzucht. Dagelijks word ik beroofd van alsmaar grotere ladingen van mijn mooie garnaaltjes. Vijfentwintig biljoen garnalen eten jullie jaarlijks en daarmee is de garnaal veruit het meest gegeten dier ter wereld. Zelfs nog meer dan alle andere dieren bij elkaar. En toch kijkt er niemand om naar het leed van deze dieren. Terwijl het inmiddels ook voor jullie wetenschappers duidelijk is dat garnalen gevoel hebben en pijn kunnen ervaren, net zoals krabben, kreeften, inktvissen. Na de vangst worden ze op een dek gesmeten, waar ze happend naar lucht hun dood tegemoet gaan. Twintig procent van de garnalen die jullie eten kweken jullie in zwaar overbevolkt water, waarin ze ziek rondzwemmen in elkaars poep. Van de vrouwtjes wordt, terwijl ze nog leven, een oog verwijderd met een gloeiendhete pincet, zodat ze meer kindjes schijnen te krijgen. Eet smakelijk?

Als oerbron van het leven, die alle continenten verbindt, zie en hoor ik alles. Geluid draagt bij mij vier keer sneller dan in de lucht, er bestaat geen verhaal dat mij ontgaat. En tot voor kort had ik niets gehoord over mensen die zich bekommeren om het leed van de garnaal. Niemand boeit het en anders zijn de belangen te groot, omdat de garnaal aan zo’n twintig miljoen mensen een baan geeft. Maar toen was daar opeens een Mexicaanse miljonair, die er binnen drie jaar met een speciaal apparaat voor heeft gezorgd dat nu al tien procent van de kweekgarnalen geen pijn meer lijdt. Een schrale troost, op weg naar een toekomst waarin u hopelijk liever naar de levende garnaal kijkt dan naar een cocktail met hetzelfde diertje, roodverbrand onder uw whiskysaus.

Tekst: van de oceaan, via Ilco van der Linde

Foto: Aja Radl