Jurriaan Kamp | 126 mei 2010 Jurriaan Kamp, Editor-in-Chief. Foto: Dean Bentley Het eerste kabinet-Kok in 1994 was een doorbraak. Twintig jaar daarvoor was de heftige strijd tussen PvdA’er Joop den Uyl en VVD’er Hans Wiegel nog het hoogtepunt van de polarisatie in de Nederlandse politiek. Maar onder leiding van Wim Kok kwamen links en rechts samen. Het eerste paarse kabinet — een unieke coalitie van PvdA, VVD en D66 — weerspiegelde dat binnenlandse politieke verschillen nauwelijks meer bestonden in het licht van de grote uitdagingen van de tijd. Nederlands links en rechts verbleken als het gaat om globalisering van de economie en, tegenwoordig, klimaatverandering. Intussen hebben we in Nederland te maken met een nieuw soort rechts, maar de ideologische bijdrage van die stroming komt niet veel verder dan het thema vreemdelingenbeleid. Op de meeste relevante gebieden zijn de verschillen tussen de traditionele politieke partijen ernstig vervaagd. Het goede daarvan is dat het steeds vaker voorkomt dat per actueel onderwerp een relevante meerderheid wordt gevonden. Dat stimuleert zinvolle politiek. De ouderwetse dogmatische strijd van een oppositie die uit principes tegen een regering is, komt steeds minder voor. Als je vandaag naar de Amerikaanse politiek kijkt, krijg je een verlangen naar