Een samenleving die zoveel mogelijk elektrisch en CO2-vrij wil doen, moet serieus overwegen kerncentrales te bouwen. Al sinds ik in 1998 voor het eerst de redactiezolder van – toen nog – Ode opliep, volg ik de verduurzaming van de samenleving. Zeker vijftien jaar lang heb ik op deze pagina’s geschreven over de energietransitie toen dat woord nog niet eens werd gebruikt. Vandaag stel ik verheugd vast dat het klimaatbeleid eindelijk een politieke prioriteit is geworden. Maar terwijl het probleem steeds meer wordt erkend en de noodzaak van een oplossing duidelijker wordt, zie ik ook een verruwing in het debat hierover. Er is, op z’n zachtst gezegd, geen onverdeeld enthousiasme om onze energievoorziening op de schop te gooien. Je schijnt vandaag de dag een ‘drammer’ te zijn, een lid van de ‘eco-elite’, als je concrete oplossingen voor de CO2-uitstoot aandraagt. Andersom word je een ‘klimaatontkenner’ genoemd als je eens wijst op de beperkte invloed van een voorgestelde maatregel, iemand die niet meegaat met de tijd. Nee, de overgang van fossiele naar duurzame bronnen verloopt nog niet erg soepel. Helderheid in het debat Om wat helderheid in het debat te scheppen, schreef ik vorig jaar een boekje: De energietransitie: Naar een fossielvrije