Dertien stappen op weg naar jouw werk. John Spayde | 28 september/oktober 1999 issue Mooi. Je hebt de harde waarheid eindelijk laten doordringen in dat deel van je hersenen waar harde waarheden zijn toegestaan. Je hebt een flutbaan. Louter het gegeven dat er elke maand een vensterenvelop op de mat valt met een plezierig loonstrookje erin, verguldt voor jou niet langer de pil. Je wordt erg bedreven in de vage blik naar een kilometer verderop, het lange wazige staren vanuit je kantoortje naar een groen-met-gouden wereld daar ergens voorbij de horizon, een wereld die nu alleen maar langs je heen gaat. Of misschien ben je zo allejezus uitgewrongen na weer een dag aan de lopende band, achter de kassa of op de afdeling van je ziekenhuis, dat de blik van duizend meter krimpt tot een centimeter of tien. Toch durf je dwars door alles heen een droom te koesteren. Je droomt van de baan waarop je zo gek bent, dat het verbijsterend is dat je er nog voor wordt betaald ook. Iets dat naadloos aansluit bij je talent, je vaste patronen, je passie en je behoefte om iets in de wereld te betekenen. Het dringt bij vlagen je bewustzijn binnen.