Actievoeren is geen links privilege meer. Jurriaan Kamp | 9 juli/augustus 1996 issue Actievoeren hoorde bij links. Progressieven streden tegen onrecht, voor rechten, voor veranderingen, voor vooruitgang. Hun acties stelden misstanden aan de kaak. De krakers ontmantelden in de jaren zeventig een ontspoorde vesting van onroerend goed-investeerders. En in die tijd waren stakingen en demonstraties altijd op woensdag...als de Vara uitzond op de radio. Zo was het. Maar links is niet meer het links van toen. De vakbonden heten tegenwoordig redelijk en linkse politici zijn gevangen in een paradox: zij strijden voor het behoud van de verzorgingsstaat. De weg naar de vooruitgang is niet meer het eigendom van links. En met die constatering ondergaat ook het vertrouwde actievoeren een gedaanteverandering. Natuurlijk als Milieudefensie ballonnen oplaat bij Schiphol lijkt er niets veranderd. Maar het afgelopen jaar zag ook referenda in Amsterdam en Rotterdam, Franse kernproeven in de Stille Zuidzee en Shell en Brent Spar en Nigeria. Stuk voor stuk gevallen waar het \'nee\' veel breder klonk dan traditioneel links. Alsof plotseling veel meer mensen bereid zijn om actie te voeren. The New Internationalist (mei 1996) wijdt een themanummer aan het verzet. Het blad schrijft: \'Een nieuwe actiegolf heeft de kust van