In Zuid-Afrika zette een waarheidscommissie zich in om de wonden van de apartheid te helen. Een uiterst breekbaar proces. Editors | 49 september 2002 issue Het is nog te vroeg om de gevolgen van de Waarheids- en Verzoeningscommissie in Zuid-Afrika goed op waarde te schatten. Vier jaar terug presenteerde de commissie – in 1994 in het leven geroepen – haar eindrapport, maar om te beoordelen hoe haar werk op de bevolking doorwerkt, zijn nog wel een paar generaties nodig. Daarbij worden nog altijd amnestieverzoeken behandeld. Toch heeft het werk van de commissie een enorme invloed gehad op het land. Het succes van de commissie betreft vooral de waarheidsvinding. De geschiedenis heeft een stem gekregen. Zevenduizend daders en 22 duizend slachtoffers deden hun verhaal bij de commissie, veelal tijdens de hoorzittingen die door het hele land werden georganiseerd. Meestal verhalen van ‘gewone’ mensen. Apartheid vormde de basis, maar de schendingen van mensenrechten hadden plaats tussen jong en oud, man en vrouw, tussen en binnen organisaties en etnische groepen. Apartheid spleet families. Het resultaat van de apartheidspolitiek, schrijft de commissie in haar eindrapport, vereist ‘diepgaande heling, sociaal en psychisch herstel op elk niveau in de samenleving. Soms zijn de behoeften tegenstrijdig aan