154 mei/juni 2013 Tot precies een jaar geleden woonde Michiel van Vliet, 31 jaar, samen met zijn moeder. Ze zorgde voor de boodschappen en het huishouden, ze dwong hem uit bed te komen als hij weer eens geen zin had. Ze zorgde voor zijn dagritme, gaf structuur aan zijn leven. Vorig voorjaar   overleed ze, uit het niets. Van Vliet vertelt het   onbewogen. Verdriet is er wel, zegt hij, het komt er alleen niet uit. Van Vliet heeft het syndroom van   Asperger, een vorm van autisme. Dat was vijf jaar geleden bij hem   vastgesteld. Veel te laat, vindt hij zelf. Zijn studies waren mislukt door een gebrek aan   concentratievermogen (‘ik heb nooit een boek kunnen lezen’) en sociale vaardigheden (‘contact met studiegenoten vond ik eng’). Werk liep vaak al stuk in het sollicitatiegesprek. ‘Dan vertelde ik waarom ik absoluut geen   teamspeler ben en niet met andere mensen kan   samenwerken’, legt hij uit. Verontschuldigend: ‘Autisten blinken vaak uit in eerlijkheid.’ Toch kreeg hij in 2010 een plek bij NoXqs Labs, een leer- en werktraject waar jonge mensen met een zogeheten autismespectrumstoornis (ASS) zich in drie jaar tijd kunnen ontwikkelen tot software--engineer. Zijn moeder was dolblij. Van Vliet snapt dat wel. ‘Ik had