Instrument van God in een rode BMW. Tijn Touber | 38 mei/juni 2001 issue Het was een warme donderdagmiddag. Ik was met mijn band opnames aan het maken in een studio in Amsterdam. Die ochtend had ik mijn eerste meditatieles gehad, als tegenwicht voor de herrie in mijn hoofd. Wat ik ervan had onthouden, was dat ik niet het lichaam ben, maar een ziel. En dat de ziel eeuwig en onstoffelijk is, terwijl het lichaam tijdelijk en stoffelijk is. Ik had het voor kennisgeving aangenomen. Het klonk logisch, ik wist het eigenlijk al. Het verhaal drong echter pas tot me door, toen ik even alleen op een bankje was gaan zitten en de zon zag schitteren op de Amstel. \'Als ik inderdaad een ziel ben, dan is niets van mij\', dacht ik. \'Mijn vrienden niet, mijn huis niet, mijn auto niet, zelfs mijn lichaam niet, want het is allemaal stoffelijk en tijdelijk, terwijl ik - de ziel - eeuwig ben. Het enige wat ik straks met me meeneem, ben ik zelf.\' De grote schoonmaak kon beginnen! Alle ik-jes en mijn-tjes werden onder de loep genomen en systematisch afgebroken. Dat waren er nogal wat, bleek. En hoe meer ik dacht dat