Het is inmiddels 2006 en mijn zoontje is zo onderhand in staat tot kritische vragen. Editors | 9 juli/augustus 1996 issue \'Pap?\' \'Ja jongen?\' \'Wat deed jij toen het oorlog was?\' De langgevreesde vraag, het moest er eens van komen. \'Joegoslavië, bedoel je?\' \'Eh, nee. Ik bedoelde eigenlijk de oorlog tegen de asielzoekers. De \'illegalen\'-deportatie. We hadden het erover bij geschiedenis. Is het echt waar dat hier vroeger mensen van over de hele wereld rondliepen?\' Even voel ik een koude rilling over mijn rug lopen. Illegalen, wat klinkt dat woord nu akelig. \'Ja, zoon,\' antwoord ik hem. \'Vroeger was het hier kleurrijk. Je hoorde allerlei talen op straat, we hadden gracieuze voetballers, exotische eettentjes, zwoele muziek...\' Het joch haalt me bruut uit mijn overpeinzingen. \'Daar gaat het nou niet om. Waarom is het veránderd? Jullie waren toch allemaal van de Nie wieder-generatie?\' Ik kan een vermoeide zucht niet onderdrukken \'Ja..., het schijnt. Achteraf kun je daar om lachen. Voor jou is het nu makkelijker te oordelen dan voor de meesten toen.\' \'Ach, lul toch niet, pa. Je gaat me toch niet vertellen dat jullie toentertijd zo\'n Schmitz niet doorhadden hè? Het was zo duidelijk!\' \'Voor mij wel, ja. Maar de