Niet waar, want: sociale kosten en de kosten van schade aan milieu en gezondheid worden niet in de prijs doorberekend. Marco Visscher | 56 mei 2003 Hoe meer technologie en chemicaliën worden toegevoegd aan landbouwmethoden, hoe goedkoper onze voeding. Dat zegt de voedingsindustrie telkens weer. Zonder industriële landbouw zou voeding onbetaalbaar worden. Maar de prijs op het bonnetje in de supermarkt negeert dat allerlei kosten niet worden doorberekend. De prijs van voeding negeert bijvoorbeeld de kosten aan belastingen, medische voorzieningen, en schoonmaakacties voor chemicaliën. De schade aan het milieu is de voornaamste blinde vlek in de prijsbepaling. Het intensieve gebruik van bestrijdingsmiddelen en kunstmest vervuilt grond, water en lucht. Vervuiling wordt ook veroorzaakt door transportkosten. Als ijsbergsla van Groot-Brittannië naar de Verenigde Staten wordt overgevlogen, is er 127 calorieën energie voor de brandstof van het vliegtuig nodig om één calorie sla te exporteren. Dan wordt het energieverslindende proces van verpakken, koel houden en distributie binnen de landen niet eens meegerekend. Intussen jaagt industriële voeding de gezondheidszorg op kosten (zie Mythe 2). Ook die kosten zijn niet in de prijs doorberekend. Dat kan ook niet, want er bestaat geen prijskaartje van de pijn van tientallen miljoenen mensen die kanker of een