Gastblog door Kees Klomp In het eerste deel van deze blogpost hebben we kunnen lezen dat – in werkelijkheid – alles ‘inter is’, en dat het natuurlijk is dat deze wederzijdse verbondenheid automatisch ook een automatische afhankelijkheid behelst. In dit 2e deel gaan we verder in op de onlosmakelijke relatie tussen verbondenheid en verantwoordelijkheid, en tussen natuurlijkheid en duurzaamheid. Alhoewel wij mensen ook onmiskenbaar onderdeel zijn van dat grotere - verbonden en circulaire - geheel, zien we onszelf niet op die manier. We voelen ons afgescheiden van de natuur. Of eigenlijk verheven boven de natuur. En daar gaat het fout. We spelen immers – of we dat nu weten en willen of niet – een rol. We zijn een schakel en beïnvloeden door ons doen en laten onlosmakelijk het grotere geheel. Wat we van het boeddhisme kunnen leren in het kader van de duurzaamheiddiscussie, is om een onderscheid te maken tussen verantwoordelijkheid en verbondenheid en tussen duurzaamheid en natuurlijkheid. Boeddhisten doen niet verantwoordelijk, maar voelen zich verbonden. En daarom zijn boeddhisten niet duurzaam, maar handelen ze natuurlijk. Dat is een belangrijk verschil. Cruciaal zelfs. Als jij je verbonden voelt met anderen en afhankelijk weet van anderen, en anderen voelen zich