Ton Maas | 130 oktober 2010 issue Woestelingen met strijkstokken Tot de glibberigste gebiedsdelen van de wereldmuziek behoort zonder twijfel de crossover, waarbij twee of meer tradities, genres of stijlen in de virtuele mengbeker worden gestopt. De uitkomst is helaas maar al te vaak een muzikale lappendeken van elementen die elkaar nauwelijks verdragen, laat staan wederzijds inspireren en verrijken. Op papier lijkt Violons Barbares een schoolvoorbeeld van wat je de postmoderne pastiche zou kunnen noemen — broddelwerk van onsamenhangende stijlvormen — maar dit drietal weet op bijna magische wijze een vernieuwend muzikaal idioom te smeden. Het geheim van deze ongewone samenwerking tussen een Bulgaarse bespeler van de gadulka (vedel), een Mongoolse boventoonzanger en bespeler van de morin-khuur (paardenvedel) en een Franse slagwerker schuilt naast vrijmoedig leentjebuur spelen bij de eigen tradities in een combinatie van moeiteloze virtuositeit, speelse creativiteit, uitbundig spelplezier en tomeloze energie. Dit zijn geen muzikanten van het tweede garnituur die zichzelf via ongebruikelijke zijpaden in de kijker proberen te spelen. Dimitar Gougov mag dan als emigrant in Frankrijk wonen, ik hoorde zelfs in Bulgarije nooit een betere gadulkaspeler. En hoewel Dandarvaanchig Enkhjargal zijn vaderland Mongolië jaren geleden verruilde voor Duitsland, kent hij op het gebied van de