Ton Maas | 120 oktober 2009 Ooit bedacht een Haagse reclameman een passend antwoord op ‘Amsterdam heeft het’, de slogan waarmee de hoofdstad zichzelf placht aan te prijzen. Op een poster achter zijn eigen raam stond te lezen: ‘De Haag heb ’t gehad’. Commercieel succes had hij er niet mee, maar treffender kon de Haagse volksziel met haar grimlachende zelfspot nauwelijks worden getypeerd. De Règâhs (Haags voor reigers) staan in dezelfde traditie. Hun liefde voor de hofstad verwoorden ze in onvervalste flamencoklanken (‘100% puur flamingo’, volgens een stickertje op de hoes). Was hun eerste plaat Den Haag… Olé! nog een thuis in elkaar geknutseld geintje van gitarist Johan Frauenfelder, inmiddels zijn de Règâhs een echt trio en dat maakt deze tweede een stuk levendiger. Wat bleef, zijn de spitsvondige teksten van ‘singâsongrègâh’ Frauenfelder, uiteraard vertolkt in het lijzigste stadsdialect van het land. Wie dacht dat de Règâhs met het hilarische hitje De meisjes uit Den Haag al hun kruit verschoten hadden, zal zich verkneukelen bij het aanhoren van De mannen uit Den Haag: toch weer net zo geestig. Veel van de humor is quasi-achteloos weggewerkt in het ‘behang’ van aanmoedigingskreten en spontaan commentaar, dat zo typerend is voor de flamenco.