Mother eARTh

TEKST: VAN DE OCEAAN, VIA ILCO VAN DER LINDE   FOTO: HENGKI KOENTJORO

Ik zie en hoor ze wel, flanerend op de stranden langs alle oceanen: zangers, dichters, schilders, fotografen. Ze proberen mijn schoonheid te vangen met woord of beeld. En hoewel ik me nooit echt laat vangen, ben ik toch vereerd met de miljoenen pogingen, waarvan sommigen mij zelfs weten te raken. En dat geeft mij hoop, want zo gaat het misschien ooit gebeuren; door kunst kom ik in jullie harten en daarna gaan jullie mij misschien voor het eerst echt zien. Het raakt en ontroert je, door de schoonheid, maar wellicht ook de kwetsbaarheid. Je opent je ogen en je hart en kijkt niet langer weg. God, wat hoop ik dat het zo zal gaan. Vooralsnog heb ik daar alle vertrouwen in.

Het kan ook geen toeval zijn dat ‘ART’ zo nadrukkelijk deel uitmaakt van wat jullie ‘Mother Earth’ zijn gaan noemen. Wanneer je echt met aandacht kijkt naar de bossen, de wolken, de bergen en naar mij, dan zie je overal kunst, in de puurste vorm. Kleuren, vormen, energie, soms golft het geluk door mij heen, hoe kan het zó mooi zijn?! En ook: dit moet iedereen toch wel zien?! En vooral: zo gaat toch zeker iedereen wel van mij houden?!

Maar dan schrik ik opeens weer wakker uit die mooie droom. Op honderden plaatsen tegelijk worden lelijke, harde, schurende netten over mijn bodem gesleurd. Genadeloos worden mijn koralen omver getrokken. Dood en verderf worden verspreid. Ronkende motoren trekken die netten uiteindelijk omhoog, zodat miljoenen vissen, vaak nog veel te klein, op het dek worden gesmeten van varende mortuaria. Het leven wordt mij ontnomen met een snelheid die niet meer bij is te houden.

‘De kunst bleek sterker dan de moord en doodslag vanuit de industrie.’

Ach, vroeger en nu nog steeds wel, op afgelegen plekken, dan vulde iemand een klein netje en de blijdschap van een familie gutste dan bijna over de randen van hun sloep. Met het lot van de vissen in zo’n net, of zo hier en daar aan een hengel, daar kan ik me wel mee verzoenen. Jullie mensen moeten ook kunnen leven. Maar nu lijkt het wel alsof ergens iemand staat te brullen, op de brug van zo’n afschuwelijke trawler: ‘Leeg! Die zee moet leeg! Alles moet op!’ En dat lukt helaas ook maar al te goed. In de Middellandse Zee zijn bijna geen roggen, zeebaarzen of tonijnen meer over. En daardoor sterven ook de orka’s en dolfijnen uit, want er valt niets meer te eten.

En toen was daar Paolo, een zestigjarige visserman uit Italië. Mijn leegte breekt zijn hart en de toekomst van zijn gezin en alle andere, gewone, vissersgezinnen. De politiek kijkt weg, de regels worden geschonden, wat moet je dan nog? Kunst! Toch weer die kunst! Paolo benaderde tientallen kunstenaars en samen maakten ze maar liefst tachtig kolossale beeldhouwwerken. Ze verspreidden die over mijn bodem rondom Italië, zodat een waar onderwatermuseum ontstond. Over de grond gesleurde netten scheurden open en de kunst bleek sterker dan de moord en doodslag vanuit de industrie. Grote stukken van mijn zee rondom Italië worden nu met rust gelaten, waardoor de planten en dieren langzaam terugkeren. Kunst, het is een zachte en tegelijk ook harde kracht. In kunst schuilt een toekomst en wie weet ook die van mij. •

Over OceanLove
Met fotografen, dichters, duikers, filmers, verhalenvertellers, wetenschappers en activisten geeft OceanLove de oceaan een gezicht én een stem. Met publicaties, sociale mediakanalen, een speciaal boek en een ‘community van ocean lovers’ komt er veel meer aandacht voor de kwetsbaarheid, maar juist ook de kracht en schoonheid van de oceanen en alles wat hierin leeft. OceanLove raakt mensen zó in het hart dat ze niet langer wegkijken, maar juist meehelpen, als nieuwe vrijwilliger, donateur of activist. In Optimist magazine zijn alle vorderingen en verhalen te volgen.

De foto’s bij het artikel zijn beschikbaar gesteld door de bij OceanLove betrokken Indonesische fotograaf Hengki Koentjoro.

www.oceanlove.news/beauty